Фота: Sharon McCutcheon on Unsplash
4 лютага 2020 нараджала другога дзіцёнка ў 3цім шпіталі імя Клумава г. Мінска. 3 студзеня 2018 былі першыя роды ў 5 ГКБ, таму ёсць з чым параўнаць. Абодва разы партнёрскія і платныя роды былі. Пры падпісанні дамовы праблем не было ў абодвух выпадках. Гэтым разам розніца была ў тым, што, пасля досведу першых родаў, я склала план родаў, які даслала адміністрацыі 3-й радзільні. Адказ прыйшоў праз пару дзён.
Роды пачаліся з даволі адчувальных, але нерэгулярных схопак 04 лютага у 6.40, у 9.50 прыехалі ў шпіталь, бо адчула нешта падобнае на потугі. Хаця пузыр быў цэлы, рэгулярнасці ў схопак так і не надышло, час паміж імі не скарачаўся. У прыёмным сказалі, што поўнае раскрыццё, нават не сталі прымушаць забірацца на крэсла, а паглядзелі на кушэтцы, не далі падпісываць ніякіх паперак і нічога запытваць (хоць адказы на прыёмныя пытанні былі раздрукаваныя).
Пагрузілі на каталку і прывезлі ў родзал. Там сказалі ехаць назад у перадродавы пакой пісаць ктг. Перавезлі, сказалі класціся на спіну, хоць падлучыць ктг можна і на баку, але не настойвалі, што трэба будзе працягваць ляжаць на спіне. У вену катэтар усё адно адразу паставілі без тлумачэнняў, хоць мы і запытваліся, навошта — “Так трэба”.
Прыйшла доктар з планам у руках і сказала, што чытаць няма часу, але абяцала, што будуць усё тлумачыць. Іншы доктар за ёй скептычна пракаментавала, што гэта (план), каб яны нічога не наблыталі, відаць. Але яе мы потым не бачылі ні разу.
Праз пару хвілін стала ясна, што дарма прывезлі сюды і трэба ўжо нараджаць, таму прапанавалі пракалоць пузыр. Мы не былі супраць, бо ўжо ішлі потугі, але ён быў цэлы. Але пузыр лопнуў нарэшце сам пакуль пераварочвалася на спіну.
Далей было складана: трэба было дайсці да родзала. У 5цы пры платных родах перадродавы і радавы пакой аб’яднаныя, што значна зручней. Тут давялося прайсці і ніхто не даваў спыніцца перачакаць потугу, ці ісці з той хуткасцю, з якой хочацца.
У родзалі 2 крэсла, то бок тэарэтычна яшчэ нехта мог побач нараджаць, хоць у нас і былі партнёрскія роды.
На крэсле доктар не стала прымушаць класціся на спіну, але папярэдзіла, што ў вертыкальным палажэнні больш шанс разрываў (сын 4 кг нарадзіўся і роды хутка ішлі: у 10.25 ужо запісывалі картку малышу — праз 35 хвілін ад прыезду ў шпіталь), але ў гэтую цяжарнасць мне было амаль немагчыма дыхаць, калі клалася на спіну, таму настаяла на вертыкальных родах. І баялася, што будуць ціснуць на жывот, як у 5ым.
Змагацца не давялося — адразу паднялі спінку крэсла і сапраўды казалі, як усё рабіць, адсочваючы потугі на ктг (доктар датчык трымала на жываце рукой, яго не замацоўвалі). Таму атрымалася больш зладжана, чым у 5цы. Там усё было само сабе: казалі тужыцца ў незалежнасці была потуга ці не, не тлумачылі асабліва нічога. Магчыма, ад таго гэтым разам разрыў хоць і быў, але адысці было значна прасцей.
Калі малыш нарадзіўся, яго аддалі тату і адправілі ў перадродавую. Мне сталі накладываць швы. Перад гэтым запыталі буду цярпець ці даць анастэзію. У 5ым не запытвалі, папшыкалі крыху і зашыванне адчувалася даволі моцна. Я пра гэта казала доктару і прасіла яшчэ неяк абязболіць, на што ён сказаў, што не можа балець і што ён асцярожна робіць (швы сапраўды добра наклаў, але навошта было яшчэ цярпець боль). Тут, у 3цы, без пытанняў зрабілі наркоз і ўсё зашылі.
Потым, калі адыходзіла ад наркозу, быў непрыемны момант, калі ціснулі на жывот. Я так разумею, гэта тое, што называецца выціскаць лішнюю кроў з маткі. У плане родаў было напісана гэта не рабіць, але тым не менш. І я сама яшчэ прасіла доктара не рабіць так, але не дапамагло. Доктара практычна не памятаю праз наркоз.
Калі прачнулася канчаткова, перавезлі да мужа з малышом. Прыйшла доктар, якая вяла роды, запытала, як самаадчуванне. Ветліва і спакойна, увогуле, усе былі ветлівыя, акрамя адной медсястры, але яна проста не прывыкла, што з ёй размаўляюць, здаецца.
Сур’ёзны мінус, на які ні ў водным раддоме, на жаль, не паўплываеш што ў сямейную палату нас так і не засялілі, бо яны былі занятыя. У 5ым тая самая сітуацыя была, але праз дзень вызвалілася адна і далей мы былі ўсе разам.
Мне было першы дзень (04.02.) вельмі кепска, хоць 10 год прафесійнага спорту за плячыма, таму малыша забралі на пост да канца дня 04.02 і да 17 гадзін 05.02. Пытанняў ніякіх не ўзнікла, толькі далі падпісаць паперу, што згаджаюся на дакорм. У 5ым мне на раніцу пасля родаў дзіцячая медсястра сказала “Вы ж его себе рожали, что мне с ним делать?”. І так падняцца не можаш, а тут такія каментары. У 3цы ўвогуле ўсе дзіцячыя дактары ўзорныя. Маладыя, ветлівыя, расказываюць, паказываюць, калі што і самі зробяць. І ў паслярадавым аддзяленні ў прынцыпе: ад санітарак да дзяжурных дактароў. Толькі ўзі-доктар злая.
Таксама вялізарны плюс 3кі, што ежу развозяць па палатах. То бок немагчымая сітуацыя як здарылася ў 5цы, калі да сталовай, здаецца, кіламетр, і першыя суткі пасля родаў, паколькі я не магла падняцца, то нічога не ела ўвогуле. І ў 3цы смачна кормяць, у 5ым далёка не так.
Заўважнае дзеянне плана родаў магу дакладна сказаць толькі ў 1 моманце: ужо паслярадавым аддзяленні доктар запытала ці калоць мне аксітацын, бо прачытала ў плане, што я ад яго адмаўляюся. І дазволілі не калоць.
Потым, ужо 06.02. ўбачылі на ўзі лішнюю кроў і па згодзе паставілі кропельніцу. На гэты час малыша таксама ўзялі на пост без усялякіх каментароў і пытанняў. Пасля кропельніцы мне стала кепска і я не змагла прыйсці па дзіцёнка на пост, медсястра да мяне зазірнула, убачыла, што ляжу як труп, і спакойна сышла. Пад вечар я ўжо ачомалася і забрала малыша да самай выпіскі да сябе. Гэта было вельмі важна: разумець, то цябе не падганяюць, што можна спакойна адляжацца. Таксама вялікі плюс, што давалі абязбольванне ад швоў па першай просьбе да самай выпіскі і таксама без асуджальных каментароў, як ў 5ым. Там кожны раз нібы 1000 долараў выдавалі.
Але мінусам былі штодзённыя агляды на крэсле, ад якіх ніяк не адкруціцца было, хоць сядзець нельга, а як на тое крэсла залезеш. Першы агляд 05.02 быў вельмі балючы (гэта асноўныя негатыўныя ўражанні) і я ўсяляк прасіла, што не трэба, давайце заўтра ці пазней і напэўна напугала маладую доктарку сваімі воплямі. Аглядала заведуючая, якую пахіснуць не атрымался. Хаця, яна напэўна рабіла ўсё правільна і спакойна ды ветліва, проста балець менш не стала. Пытанне толькі ці нельга было гэта сапраўды адкласці на дзень, бо 06.02. ужо значна прасцей было. Пры гэтым яна добра да мяне ставілася, угаворвала пацярпець, дапамагала падымацца. У 5ым мне сказалі няма чаго сімуляваць, так што мужу давялося патлумачыць, што ніхто нічога не сімулюе.
У цэлым мне больш спадабалася ў 3цы, чым у 5цы. Пра нейкую рэальную карысць ад плана рода казаць складана, бо ён пісаўся з разлікам, што яны пройдуць, як і першыя, але было ўсё зусім інакш. Магчыма, яго наяўнасць (ці/і наяўнасць мужа) паспрыяла таму, што не было пытанняў па вертыкальных родах і анастэзіі. Ну і можа больш упэўненасці надаў, што можна супраціўляцца, калі што. Ці чыталі план дзіцячыя дактары сказаць складана, бо праз кепскае самаадчуванне не падумала запытаць іх.
У цэлым, дзякуй Богу, роды прайшлі значна лепш за мінулыя, як на мяне. Прынамсі, стымуляцый нідзе не было і парываў да іх таксама. А можа, проста не паспелі.У 5цы паставілі аксітацын з фармулёўкай “навошта расцягваць”, думаю, таму разрывы моцныя і былі, бо прыспешвалі занадта. І так першага нарадзілі за 6 гадзін. І ў 5цы можна нарадзіць, пакуль ад прыёмнага дойдзеш да родзала. У 3цы ўсё ж вялікі плюс яе кампактнасць.
І апошняе: людзі ў прыёмным паўсюль аднолькавыя. Гэта не змяніць нічым, думаю. А так у 3цы дактары і медсёстры да ўвесь персанал увогуле значна прыемней.
Наступны раз таксама буду выкарыстоўваць план родаў, бо асноўнае, што ён мне даў, нават калі я не бачыла, што ўсе яго пункты выконваліся ў радзільні, — гэта разуменне, што я магу ад нечага адмовіцца і гэта зацверджана адміністрацыяй. Пачуваешся смялей. Але варта будзе яго скараціць да самых асноўных пунктаў, каб дактарам сапраўды можна было паспець іх прагледзець, і зрабіць больш універсальным, а не пад канкрэтны сцэнар родаў. Таксама мне здаецца варта рабіць кожны план адрозным, каб яны не бачылі, што ўсе стандартна па формуле пішуць.
